الهی !

آن کس که زندگانی وی تویی او کی بمیرد؟

و آن کس که شغل وی تویی ، شغل کی به سر برد؟

ای یافته و یافتنی ! نه جز از شناخت تو ، شادی

نه جز از یافت تو ، زندگانی

زنده بی تو ، چون مرده زندانی ،‌و صحبت یافته با تو ،‌نه این جهانی ، نه آن جهانی

چون کبوتر خانه جانها از او معمور گشت...........پس چرا این زیره را من سوی کرمان میبرم؟

زان که هرچیزی به اصلش شاد و خندان می رود....سوی اصل خویش جان را شاد و خندان می برم

زیر دندان تا نیاید قند، شیرین کی بود؟.................جان همچون قند را من زیر دندان میبرم

تا که زر در کان بود ، او را نباشد رونقی..........سوی زرگر اندک اندک زودش از کان می برم

دود آتش کفر باشد ، نور او ایمان بود..............شمع جان را من ورای کفر و ایمان می برم

سوی هر ابری که او منکر شود خورشید را................آفتابی زیر دامن بهر برهان می برم

شمس تبریز!!! ارمغانم گوهر بحر دل است..........من زشرم جان پاکت همچو عمان می برم